Week 13 en 14: 215

April begint te naderen. Ganzen, Eenden, Duikers etc, etc, verlaten massaal ons land. Meestal de tijd dat juist leuke (Amerikaanse) eenden zichtbaar worden. Worden ze zichtbaar of komen ze pas? Leuk om eens de gedachten over te laten gaan.

Tussen vrijdag week 13 en Zaterdag week 14 slaagde ik erin 3 toch wel fraaie eendjes aan de jaarlijst toe te voegen. De eerste was Amerikaanse Smient. Op de plek waar de vogel ontdekt was, kon ik hem niet terugvinden. Er was zelfs geen Smient te bekennen. Na enig speurwerk vond ik op afstand een groep Smienten. Door het tactisch omzeilen van enkele hindernissen kon ik dichterbij de groep komen en bleek daartussen het Amerikaanse exemplaar rond te dobberen. + 1..., wat een heerlijk gevoel gaf dat!

Meer energie moest ik steken in een Blauwvleugeltaling. Daar waar de Amerikaanse Smient voor relatief ontoegangkelijk, zeer open terrein had gekozen, had deze tweede eend de keuze gemaakt om in relatief ontoegangkelijk en zeer ondoorzichtig terrein zijn bivak op te slaan. Een nieuwe uitdaging dus! Daar waar Rotskruiper en Ringsnavelmeeuw een brug te ver bleek te zijn, was ik gelukkig deze Blauwvleugeltaling uiteindelijk te slim af (het bosjes kloppen is vroeg begonnen dit jaar).

Eend nummer 3 diende zich aan. Donderdagavond meldde zich een bekend gezicht op Texel: Brilzee-eend. Een patroon leek zichtbaar: 's avonds Mokbaai - 's ochtendvroeg Mokbaai. Zaterdagochtend bracht ik het strijdplan tot uitvoering. Iets voor 07.00u was de missie alweer volbracht.

Verrassend genoeg stond ik zondag alweer op Texel, opnieuw in de Mokbaai. Ditmaal voor Zwarte Zeekoet. Een heerlijke soort om zo, vrij eenvoudig, op de lijst te zetten. De vogel dobberde in alle rust rond op een kalme Waddenzee.

Het jaarlijsten vordert gestaag. Ik merk dat het tempo omhoog gaat, evenals de 'lijster om mij heen. Ik volg m'n eigen koers en biedt nog weerstand aan de enorme verleiding (-) Kerkuilen, Kruisbekken, Groenpootruiters, Strandplevieren, Snorren en Nachtegalen te gaan twitchen. Het kost energie om de scherpte vast te houden, het geeft energie om voor de zoveelste keer die ene soort weer te zien. Het nemen van een risico door nog even niet naar een soort te gaan en een gunstiger moment af te wachten geeft druk, maar voelt tegelijkertijd ontspannen. Elke afweging brengt een dilemma met zich mee.

Tot in het veld!