Soms heb je van die momenten dat je zegt: "het hangt in de lucht" of "dit weekend gaat het gebeuren".
Op 7 februari was dat wel heel anders. Het was een gewone door-de-weekse dinsdagochtend: ik was aan het werk in Bilthoven. Rond 11.30 kwam er een bericht binnen over een goede kandidaat Amerikaanse Waterpieper (Buff Bellied Pipit). Een kwartiertje later zat ik in de auto.
Er hing niets in de lucht...ook was het geen weekend. Het was gewoon een februari dag, zoals februari dagen kunnen zijn.
De bestemming was een poldergebied, ingeklemd tussen Maasdam en 's-Gravendeel. Toen ik aankwam, was de vogel al enige tijd uitbeeld. De eerste vogelaars waren inmiddels gearriveerd en begonnen met zoeken. Dat voelde nog als een hele opgave. Het was een serieus poldergebied, waarbij je tot zover je oog kon reiken omgeploegde akkers zag: in noordelijke, oostelijke, zuidelijk en westelijke richting.
Het zoeken had zich op een gegeven moment geconcentreerd op 1 specifieke akker, waar een groepje Waterpiepers gezien was. De ontlading was groots toen hier de bewuste vogel teruggevonden werd. We hadden zonlicht in de rug, het was prachtig helder weer en de vogel zat op een meter of 100 van ons af. Ideale omstandigheden om alles goed te kunnen bekijken. Het enige lastige was, dat de Pieper heel actief scharrelde over de akker, tussen alle kluiten omgeploegde akker door. Meestal zag je niets, soms heel weinig en nog minder vaak alleen een schimmetje van de rug, of de kop of de borst.
De afstand tussen de waarnemers en de vogel was echt ideaal: een meter of 100 dus. Maar na een minuut of 15 vloog het groepjes Piepers op, door een langs snellende trein. Enkele 100-en meters verderop ging het groepje weer neer. Met heel wat inspanning werd de Buff Bellied Pipit teruggevonden. De kunst was om de vogel in beeld te houden, omdat deze zich snel en niet zichtbaar tussen alle kluiten klei, kon verplaatsen.
Tot ver in de schemering ben ik naar de vogel blijven kijken. Het was toch echt wel een uniek momentje.
De spanning nam nog even toe, toen een jagend Smelleken op het toneel verscheen. Deze had het serieus op een Pieper gemunt en joeg deze de stuipen op het lijf. Het was uiteindelijk niet het Smelleken, maar een Torenvalk die er met de buit van door ging. Het Smelleken had de Pieper richting een schuur gedreven. Een Torenvalk die op het dak zat, hoefde alleen maar even op te vliegen, z'n klauw uit te slaan en de Pieper te grijpen.
De volgende dag bleek de Buff Bellied Pipit niet het slachtoffer geweest te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten