Ook een Gans is een Kans

Een jaar lang zijn we opweg geweest om de 12 Nederlandse provincies eens goed te bevogelen. Dat klinkt heel groots: "een jaar lang". Uiteindelijk ging het om 12 dagen. Per dag, 1 provincie... of te wel: een provincie Bigday.

In januari begonnen we in Zeeland (1 dag vogelen) en in december eindigden we in Groningen (1 dag vogelen). Iedereen maand pakten we een provincie.

Donny en Sam vormden een team. Maartje en Toy ondersteunden mij (mentaal). En zo gingen we een sportieve strijd aan, buiten. (Eerst had ik "in de natuur" opgeschreven, maar dat vervolgens vervangen door "buiten", want urban-birding hoorde er ook zeker bij)

Er vielen 24 punten te verdelen.

Categorie 1: wie had op de dag van de bigday, in maand x de meeste soorten vogels gezien. We noemden dit: "het maand punt"

Categorie 2: wie had in de provincie de meeste soorten vogels gezien. Deze gaven we als originele naam: "het provincie punt".

De maanden die meteorlogisch gezien worden als winters (let op de niet te horen ondertoon) gaven weinig daglicht. De nachten waren stil. Om een aardig soortenlijstje neer te zetten moest je dus uit een heel ander vaatje tappen. Wil je rond de honderd soorten uitkomen in december...dan is Limburg een stuk uitdagender dan Noord-Holland. Met die gedachten hadden we in december 2022 een te spelen (af te werken) lijstje opgesteld...waar we in 2023 niet meer vanaf mochten wijken. Kortom: in december 2022 was het speeljaar 2023 bepaald...nu de uitvoering nog.

Daar waar die winterse maanden hun eigen beperkingen (daglicht en soorten aanbod) en kansen boden ("ook een gans is een kans"), daar had de zomer weer z'n hele eigen uitdaging. Je kon immers vogelen van 00.00uur tot 23.59uur. Die Roerdomp "hoempt" toch wel en ook die Nachtzwaluw zit vast wel ergens te ratelen. Als je overdag een Grote Karekiet mistte door te veel wind, dan kon je nog altijd wachten tot de nacht, waarin het misschien iets meer gunstige omstandigheden waren.

Dan Groningen...de laatste provincie en de laatste maand van het lijstje, dat we een jaar eerder hadden opgesteld. "Een gans is een kans"...ging daar niet echt op. De enige gans die gescoord werd waren de algemene soorten en voor Kleine Rietgans was het daglicht te kort om deze in een "goed routeplan" op te nemen.

Dat goede routeplan is ook nog een heel werk. In de zomer heb je echt nog wel de kans om een beetje rond te lummelen. Het gaat er uiteindelijk om of je zelf de motivatie hebt de hele 24 uur vol te maken. In de winter speelt de tijd echt een beperkende rol voor de route de je maakt en de soorten die je mee pikt. Met 7,5 uur (behoorlijk) daglicht krijg je weinig tijd om (actief) naar een soort te zoeken. Je moet 'm gewoon zien bij aankomst en gelijk weer door met je route.

Het voorbereiden van een goede route kost mij toch echt wel een paar dagen. Ik verzamel soorten, probeer een kerngebiedje te vormen en kijk of ik van soort naar soort, naar een volgend kerngebiedje kan rijden. Een half uur afrijden van de lijn die je volgt, betekent ook weer dat je een half uur terug moet rijden naar die lijn. Je hebt dan een uur gereden voor 1 soort, terwijl je misschien beter dat uur had kunnen besteden aan een wandeling (ofzo).

Nou...terug naar Groningen. Kleine Rietgans was zo'n soort die in een hoekje zat wat afweek van "de lijn". Die heb ik overgeslagen. Koereiger heb ik juist wel "meegepakt", ondanks dat ik daardoor 16 kilometer om moest rijden. Deze zat echter wel in het kerngebied waar ik vogelde en het voelde goed om die mee te pakken.

Het klinkt allemaal heel wiskundig en dat was het misschien ook wel. Want ook hier geldt zeker: "je hoeft niet altijd te zoeken, om iets te vinden"

Donny en Sam hebben de provincie Groningen beter gedaan dan ik. Zij hadden 104 soorten en ik 101. Het provincie punt ging naar hen toe.

Omdat ook zij Groningen in december deden, verdienden zij tevens het maand punt.

Nu we Groningen en december gehad hebben, zit onze uitdaging erop en kijk ik terug op een super leuk avontuur. Het vooraf, vanaf de computer thuis voorbereiden en Dat vervolgens buiten, in het veld in de praktijk brengen, geeft een heel apart gevoel.

Thuis zit je voor te bereiden in welke boom, in een vaag dorpje een Ransuil zit en vervolgens sta je in het donker, buiten te wachten tot het beest (hopelijk) begint te roepen.

Vanachter je laptop heb je uitgezocht waar er in hemelsnaam een Kleine Zilverreiger ergens buitendijks rondscharrelt, en vervolgens sta je buiten, overzie je de situatie en staat verdorie die Kleine Zilverreiger precies op de plek die je op de meter nauwkeurig had voorbereid.

Het is eigenlijk niets nieuws...want zo gaat het bij alles, maar het is toch leuk om even te overdenken.

Donny en Sam hebben niet alleen Groningen en December beter gedaan...uiteindelijk gaan ze er als overall winnaar vandoor. Gedurende heel 2023 hebben zij meer maand en provincie punten binnen weten te halen, dan ik. De onderlinge strijd was bijzonder motiverend, de avonturen heel leerzaam.

Was het lekker vogelen?    Ja zeker

Was het spannend?            Ja zeker

Gaf het energie?                Ja zeker

Op naar 2024!                   Ja zeker

Pacifische Parelduiker in Hanstholm / Denemarken

Zondag 10 december ging om precies 00.00 het wekkertje. Een paar uur eerder was ik gaan slapen, om het interne batterijtje nog even snel op te laden.

Ik had een lange autorit voor de boeg. In een Deense haven zwom al een paar dagen een Pacifische Parelduiker. Een vogel die in Nederland nog nooit gezien is, Denemarken voor de 3^e keer aandeed en in de WP nog maar 34 keer is waargenomen.

Deze vogel wilde ik zien! 

De haven waar de Pacifische Parelduiker was neergestreken maakte onderdeel uit van het Deense dorpje Hanstholm, gelegen in het noord-westen van Denemarken, zo’n 940 kilometer vanuit Amsterdam. Ik had berekend dat als ik om 00.15 wegreed, ik met zonsopkomst op de locatie kon zijn…en zo pakte dat ook uit; om 08.30 reed ik de haven binnen.

 

Ik vond het een leuk, typisch Scandinavische haven. De vissersboten zien er uit als iets te korte, gedrongen bootjes, die relatief hoog op het water liggen. Op straat lagen lange vissersnetten en om je heen zag je resten vis en kabeljauwkoppen liggen. De Deense vlag wapperde op de havengebouwen en staken vrolijk af tegen de donkere lucht en grauwe gebouwen. De haven bestond uit meerdere “kommen”, die wel allemaal goed via weggetjes bereikbaar waren. Zo kon je eigenlijk door heel de haven rijden en alles vanuit iedere hoek overzien.

 

Terwijl ik mij een weg baande door de haven kwam ik een Ijsduiker tegen en zwommen her en der Zeekoeten.

Ook een Deense vogelaar was opzoek naar de Pacifische Parelduiker. Vanaf de positie waar ik stond, kon ik hem een beetje in de gaten houden. Ook hij reed wat rond en beiden waren we nog echt opzoek.

Inmiddels had ik naast Ijsduiker en Zeekoeten ook Kuifaalscholver, Parelduikers kunnen zien.

 

Toen ik van een afstand de Deense vogelaar met z’n camera in de weer zag, vermoedde ik dat hij het Pacifische target in beeld had. Ik moest heel de haven rondrijden om bij hem uit te komen. Eenmaal bij hem, was m’n missie geslaagd en had ik zicht op de speciale gast.

Tot een uur of 13.00 ben ik in de haven geweest om naar de Pacifische Parelduiker te kijken. Vergelijken met andere duikers was makkelijk te doen. In de nabijheid zwommen 2 Parelduikerss, 1 Ijsduiker en een Roodkeel. In vergelijking met Parelduiker viel op:

- het (geheel) ontbreken van de witte dijvlek. Bij Parelduikers die "diep" liggen, kan het zien van de witte dijvlek moeilijk / niet te doen zijn. Maar uiteindelijk zal die er toch "ergens" moeten zijn.  

- de snavel (van dit individu), leek aanzienlijk slanker / fijner te zijn

- de basiskleur van de Pacifische lijkt (over het geheel) bruiner. In de vroege ochtend (bij nog slechter licht) was dit overigens bijna niet te onderscheiden en is "donker gewoon donker"

- Het streepje bij de keel is te doen, maar kan onder bepaalde kijkhoeken niet te zien zijn en geheel wegvallen.

- De zijborst lijkt (misschien) wat valer te zijn. Bij een Parelduiker lijkt het wit veel meer helder te zijn en over een groter gedeelte aanwezig te zijn.

Tot zover de determinatie .

Het was erg leuk in de haven zo bezig te zijn, om de vogel te volgen en te proberen wat leuke foto's te maken. De ene minuut kon de duiker aan mijn eigen zijde fourageren en 1 duik later zat ie alweer midden in de haven, om na nog 1 duik geheel aan de andere kant te zijn. Inmiddels waren heel wat Deense waarnemers gearriveerd en die sprongen dan, net zoals ik de auto in, om de haven helemaal om te rijden in de hoop weer dicht(er) bij de duiker uit te komen... (die dan inmiddels via een paar duiken weer op een geheel andere plek zat). Zo ging dat de hele ochtend door.

Het haventje was inmiddels tot leven gekomen. Vissers waren bezig hun boten te verplaatsen en waarschijnlijk klaar te maken voor een volgende vistocht. De duiker was wat opgeschoven om ruimte te maken voor alle activiteiten. Ik had lekker de tijd genomen om alles te kunnen observeren en vond het een mooi moment om de haven en z'n druistige duikers achter mij te laten. Druistig is vast een woord dat je niet zo vaak hoort...maar bestaan doet het zeker.

De terugweg ging net zo voorspoedig als de heenrit. Werd ik in de nacht bij het passeren van de Duitse naar de Deense grens er nog "uitgepikt", op de weg terug kon ik zo doorrijden. Op de heenweg, werd ik namelijk voor een reguliere controle gevraagd even aan de kant te gaan. Ik werd een soort van tent in geloodst, alwaar de eerste vraag die gesteld werd ging over het eventuele bezit van drugs. Daarna keek de douanier in mijn paspoort, zag dat ik uit Amsterdam kwam en vroeg nogmaals of ik "dan misschien echt geen wiet bij me had, ik kwam immers uit Amsterdam". Hij leek bijna teleurgesteld  door mijn reactie. Op zijn vraag wat ik in Denemarken kwam doen en waar ik heen ging, vertelde ik dat ik een vogel ging zoeken in de haven van Halstholm. Met enige ongeloof keek hij mij aan, waarna ik vrij was om door te rijden. Op de terugweg was dat dus niet het geval en kon ik zonder file en met een keertje tanken rustig naar huis rijden.

De 1900 kilometer die ik binnen 24 uur  reed luisterde ik via spotify onafgebroken naar "De Nachtzuster". Een fijn nachtelijk radioprogramma dat van vrijdag op zaterdag wordt uitgezonden tussen 02.00 en 06.00 uur. 

Een heerlijke dag vloog letterlijk voorbij, over snelwegen en langs vaarroutes om weer een fijne vogelsoort aan het arsenaal te kunnen toevoegen.

Ralreiger in december & Parelduiker in een woonwijk

Een Ralreiger is in Nederland een zeer zeldzame verschijning. Wanneer er een exemplaar in december Nederland bezoekt, dan is het echt wel uniek te noemen.

Met de camera in de aanslag lag ik zaterdagochtend 2 december, in een Groninger greppel op gelijke hoogte met de kleumende reiger.

Het besneeuwde landschap en de lage temperatuur had geen positief effect op de zuidelijke gast. Het beestje stond doodstil, met z’n snavel naar de grond gericht, die hij bedekt had met 1 vleugel.

Eigenlijk zag het er heel schattig uit. Wanneer de vleugel een beetje “afgleed”, dan probeerde hij ‘m echt weer om z’n snavel en borst te slaan als was het een warme deken.

Dat het er voor het oog schattig uitziet, staat natuurlijk in contrast met hoe het beestje zich in werkelijkheid voelt (kan er een gevoelsuiting aan gegeven worden?)… Volgens mij is er sinds de volgende dag ook nooit meer iets van ‘m vernomen.

 

Maar ach... de foto’s zijn leuk gelukt.

 

Foto’s die ook leuk zijn geworden, waren die van een Parelduiker in Zaandam. Een woonwijk, dat grenst aan een poldergebied en omsloten wordt door wat ondiepe sloten, was uitgekozen als decor.

In juni van dit jaar kon ik de prachtige roep van een Parelduiker nog horen bij een Zweeds meer en waren diverse exemplaren in hun mooiste zomerkleed op afgelegen idyllische plekken te bewonderen.

Nu stond ik op 9 december op een bruggetje, naar een sloot te staren waar een winterse Parelduiker in lag. Om de vogel heen stonden huizen en de enige weg die het beest kon gaan was vooruit, de fotografen tegemoet.

Als het ‘m te benauwd werd, dook hij het laatste stuk de brug onderdoor, om iets verderop weer boven te komen.

 

Buurtbewoners die langs wandelden, keken hun ogen uit. Niet zo zeer naar de vogel, maar juist naar het volk dat er opaf kwam. Fotografen hingen over het bruggetje heen of lagen volledig uitgespreid op de grond om zo’n laag mogelijk standpunt te hebben voor de leukste foto’s. Ik kan me goed voorstellen dat het een apart tafereeltje is om te bekijken.

Bigday Overijssel

Inmiddels zitten we in de 11e maand van 2023 en is Overijssel als 11e provincie aan de beurt voor de Bigday. Het is een spannende editie, omdat het precies gelijk staat in de puntentelling. Kortom: wie in de maand november de winst binnenhaalt, staat slecht 1 punt voor. Dat betekent dat in december het of gelijk kan komen te staan of het team dat november en december wint, gaat er met de eervolle prijs vandoor.

Zondagochtend stond ik om 04.15 op. 2 uur later had ik de eerste twee soorten van de Bigday wakker gemaakt, iets ten nooordwesten van Haaksbergen: Steenuil en Bosuil. Zaterdagavond had ik bedacht vanaf daar gewoon maar weer terug naar het westen te rijden, om bij de Bolwerksplas te Deventer te wachten op zonsopkomst. Hier was het mijn doel om Zwarte Zee eend te zien. Terwijl ik stond te wachten op wat lichtere omstandigheden vlogen verrassend en onverwacht 2 Velduilen rondom mij.

De ochtend vloog voorbij evenals de soorten, maar dan niet voorbij maar mij tegemoet. Op een onverwachte plek stond slechts 1 (aangeschoten) Toendrarietgans. Dat had overigens niets met alcohol te maken, maar met hagel. En hagel was dan weer niet in de vorm van bevroren water, maar geperst metaal. 

2 adulte Kraanvogels stonden vlak bij de Sallandse Heuvelrug in een weiland. Ik had gehoopt deze te vinden, maar dat het zo eenvoudig ging, was wat onverwacht. Tijdens de evaluatie van de bigday zou blijken dat eenvoud, geen raadgever is voor winst, maar ook dat is niet geheel onverwacht.

De dag vordere lekker. Brilduiker zat op een plek waar ik deze had voorbereid. Zwartbuikwaterspreeuw werkt prima mee en bij het Aamsveen, waar ik gehoopt had een Klapekster te zien, vloog een Waterpieper, Grote Lijster en Rietgors. Dat de Klapekster niet op z'n plek zat, werd dus mooi gecompenseerd.

Tijd ben ik verloren door het zoeken naar Middelste Bonte Specht. Ik heb hier 4 stops voor gemaakt, zonder resultaat. Wel lukte het om bij de Universitaire Campus van Enschede Zwarte Mees en Kuifmees te horen. En ook dat is scoren.

Naar Vriezenveen reed ik om bij een zandwinplas Pontische Meeuw en Kleine Mantelmeeuw te vinden. Ook hoopte ik Geelgors en Casarca te kunnen zien. Toen ik aan een lokale vogelaar hiernaar vroeg, attendeerd hij mij erop dat hij hier was om naar Europese Kanarie te zoeken. Donny had 3 exemplaar hiervan in de ochtend gevonden. Samen hadden we besproken dat ik de plek niet van hem kreeg, maar dat ik hier nu onverwacht rondliep, op een plek waar hij een paar uur eerder was geweest, voelde wel als een bijzonder leuk toeval. Tijdens de evaluatie bleek dat Donny er wel in geslaagd was Geelgors te zien en juist niet geslaagd wat in Pontische en Kleine Mantelmeeuw.

Inmiddels was het hard gaan regenen, zou dat niet minder worden en nam het licht ook snel af. Ik besloot wat soorten en locatie over te slaan...om grotere vogels die beter te zien zouden zijn in het laatste licht nog hopelijk wel te zien.

Na 45 minuten rijden vanaf Vrienzenveen, zag ik bij de centrale van Harculo een Slechtvalk in een mast, maar lukt het mij niet om Middelste Zaagbek te vinden. Later bleek dat ook Donny hier niet in geslaagd was. Mijn laatste zet van de Bigday was om naar de Vreugderijkerwaard te rijden. Bij aankomst was het inmiddels al echte wel donkerder aan het worden. Echt met het allerlaatste licht lukte het om Pijlstaart en Ooievaar te onderscheiden. Om dat aan te kunnen tonen kon ik gelukkig van beide soorten nog een fototje maken.

Het bleek dat Donny slecht op 15 km afstand ook zijn laatste soorten had gevonden. Hij was vlakbij Kampen. Hier spraken we in een Argentijns Restaurantje af om de Bigday uitvoerig door te nemen. Soort voor soort namen we de "Tellijst" door. Uiteindelijk bleek de dag heel spannend te zijn, maar liet de puntentelling al snel doorschemeren dat Donny er toch echt wel beter voor stond. Hij won deze editie van een verschil van 11 soorten. Ik had 88 en Donny 99 soorten kunnen vinden.

Trameland op Ameland

Nooit gedacht dat we met z’n 4-en een lang weekend op Ameland zouden doorbrengen, dat Frank voor ons allemaal zou koken en we gebroederlijk onze poten op tafel lieten rusten terwijl we ons te goed deden aan chips en borrelnootjes.

Maar dat waren dan de avonden. Overdag ploegden Martijn, Donny, Frank en ik ons een weg door het slik van “Het Oerd” en fietsten we ons helemaal suf door (slecht) weer en (harde) wind. Wat een top weekend was het!

 

Een half jaar eerder hadden Frank en Donny een leuke uitdaging bedacht: met twee teams een bigday houden en het tegen elkaar opnemen in een wedstrijdvorm. De teamsamenstelling werd: Frank en Martijn + Alwin en Donny.

 

Met dat idee gingen we aan de slag en de uitwerking volgde in het weekend van 17 t/m 19 november, op Ameland. Ameland hadden we als speelveld gekozen, omdat:

- het een relatief klein oppervlak is, 

- voor ons allemaal het behoorlijk onbekend terrein was

-“je er gewoon niet zoveel over hoort”.

 

Hoe dichter we bij het 3^e weekend van november kwamen, hoe groter de strijd werd.

Inmiddels was een app-groep aangemaakt met als naam: “Trameland”…een verwijzing naar Trammelant op Ameland. Ook hadden we van te voren onderdak (huisje), vervoer (fiets) en oversteek (veerboot) al geregeld.

 

We hadden een leuk programmaatje bedacht voor het weekend:

-        Vrijdag, gezamenlijk het eiland verkennen

-        Zaterdag, The Bigday

-        Zondag, met z’n allen “uitvogelen”

 

Verkenningsdag

En zo stonden we vrijdag bij het veerhaventje van Holwerd te wachten, tot we de eerste boot naar Ameland op mochten. Na een mooi overtocht van een uur, slingerend over een spiegelgladde Waddenzee om de smalle vaargeul te volgen, arriveerden we op het eiland.

Onze (elektrische) fietsen stonden keurig klaar, en na een korte instructie van de rijwielhandelaar vervolgenden we onze weg naar de accommodatie (waar we de avonden zouden doorbrengen). Het was huisje “Ambla” geworden, in het eerste dorpje vanaf de veerboot gezien: “Nes”. Na een korte inspectie van het huisje, zagen we dat dit er keurig bij lag: knusse woonkamer, complete keuken, 4 bedden op de vliering en een aangename badkamer, kortom… prima!

 

Onze eerste dag op het eiland zat enorm mee qua weer. Amper wind, veel zonneschijn en een aangenaam temperatuurtje. We startten de verkenning van het eiland fietsend langs de waddendijk in westelijke richting.

Vervolgens keerden we om en reden terug naar Nes, om vanaf daar naar de duinen te fietsen en het Groene Strand te verkennen.

Over het gehele eiland werden we verrast door grote aantallen Grote Barmsijzen. Dat er in ieder berk wel enkelen zaten, is te overdreven geschreven... maar het geeft wel weer hoe het voelde.

Een groot deel van de middag hebben we over het Groene Strand gestruind, in westelijke richting. Een Middelste Jager zat rustig op het strand en liet zich erg leuk bekijken. Enkele Ijseenden, waaronder een prachtig mannetje met lange staart, waren goed te bewonderen. En we werden verrast door een groep van 70 Sneeuwgorzen en 170 Fraters. Ook Velduilen en Blauwe Kieken waren niet onderbelicht…we kwamen er wel 5 van tegen.

 

Terwijl we terugliepen richting de strandopgang om onze fietsen op te halen, hoorden we rond zonsondergang een Siberische Tjiftjaf enkele malen roepen. Helaas slaagden we er niet in de vogel te zien of het geluid op te nemen.

 

Terug bij ons huisje ging Frank meteen aan de slag om een lekker maaltje te koken. We hadden een grote pan, vol met risotto. Ondertussen lagen onze accu’s voor de elektrische fietsen aan de stekker, om de tocht der tochten de volgende dag aan te kunnen.

 

De verkenning van het eiland en onze voorbereiding vooraf, namen we gedurende de avond nog een keer zorgvuldig door…zodat zaterdag beide teams de strijd strijdbaar en strijdlustig kon aangaan.

Na een gezellig kaartspelletje, doken we onze nesten in om weg te dromen over de dag die komen ging.

 

Bigday

Frank en Martijn vertrokken rond 05.30, wij kort daarna.

In onze (luxe) fietstassen hadden we eten voor de gehele dag meegenomen en kleding om de voorspelde regenachtige dag door te komen. De weersvoorspelling was namelijk behoorlijk bar en boos. De ochtend zou nog redelijk zijn, maar de middag kon echt in het water gaan vallen. Maar goed…dat was voor latere zorg.

 

In het donker gingen we de eerste uren opzoek naar uilen. Kerkuil lukte direct, maar Ransuil werkt niet mee.

In de ochtendschemering waren we bij het meest westelijke dorp op Ameland aangekomen: Hollum. Ook hier keken we nog even uit naar Ransuil, maar die gaf echt niet thuis. Wel zagen we meerdere Houtsnippen.

De eerste 1,5uur daglicht verkenden we het Hollumerbos en dan met name de buitenzijde langs de Fenneweg. Cadeautjes waren hier Zwartkop, Appelvink, Zwarte Mees.

De ochtend vorderde voorspoedig. We bezochten allerlei leuke gebiedjes en sprokkelden Sperwer, Velduil Kuifeend, Tafeleend, Dodaars en Baardman binnen.

Het Groene Strand bood ons, net als gister, weer al het moois. Als kers op de taart zagen we hier een Ruigpootbuizerd op aanzienlijk afstand het eiland opvliegen.

Ook startte bij het Groene Strand de weersomslag. De ochtend zat mee, maar vanaf een uur of 11.30 begon het te regenen… en niet zo’n beetje ook. De regenbroeken gingen aan en de capouchon ging over de hoofden.

Onverschrokken gingen we door. In Ballum vonden we Turkse Tortels en verrassend genoegd vloog precies daar een Grote Gele Kwikstaart over. Bij een boerderij hoopten we Ringmus te zien…maar we moesten het doen met het zien van onze concurrenten. Met z’n 4-en hebben we hier even voor het slechte weer staan schuilen.

Toen het ietsje minder ging regenen vervolgden we onze weg naar de Waddenkust. In een snel tempo wisten we fietsend in westelijke richting lepelaar, Ijsvogel, Kleine Zilverreiger, Paarse Strandloper en Roodborsttapuit binnen te tikken. Terug in Hollum waren we op het meest westelijk punt van onze tocht en moesten we langzamerhand naar het oosten toe. Dat betekende vol in de tegenwind en met de striemende regen in het gezicht. Door onze elektrische fietsen viel het met die tegenwind wel mee. We waren vooral door en door nat. Onze grootste missers waren er diversen, maar Holenduif en Torenvalk deden toch wel een beetje pijn. Hier lag onze focus tijdens de fietstocht op, maar uiteindelijk vonden we deze niet.

 

De tijd ging enorm snel voorbij en het licht werd daarmee ook rap minder. Rond 16.00uur begon het echt al snel af te nemen. Op een plek waar we gisteren Knobbelzwaan zagen, waren deze nu ook aanwezig. Onze laatste gericht zoektocht in het afnemende licht, werd naar Zwarte Rotgans. Martijn en Frank hadden deze gevonden vlakbij Nes en aan ons doorgegeven. Vanaf de Knobbelzwanen naar de locatie van de Zwarte Rotgans was het 15 minuten fietsen. Doordat we de vogel heel snel gevonden hadden, konden we het laatste licht gebruiken om nog even snel langs de waddendijk te fietsen. Onverwacht leverde dit ons de laatste soort van de dag op: Zwarte Ruiter. In de stromende regen en totaal doorweekt gaven we elkaar een hand, als teken dat onze strijd erop zat. Vol met energie, zeer voldaan en met behoefte aan wat droge kleding, fietsten we terug naar ons huisje.

 

De Spar, die om 17.00uur sloot, hield z’n deuren nog even ietsje langer voor ons open. Bij het afrekenen van bier, wijn, nootjes en chips werd ik gevraagd mij te legitimeren vanuit leedftijd-controle. Dat ik al bijna 20 jaar voorbij “het meetmoment” ben, zag de kassier niet en met een brede glimlach liet ik mijn rijbewijs zien.

 

In het huisje werd de verwarming even goed aangezet om te proberen alle kleding een klein beetje droger te krijgen. Aan de verrekijkers, telescopen en camera’s werd meteen “onderhoud” verricht om ze te ontdoen van zand en water.

Het Chinese eten dat Martijn en ik hadden gehaald, legden we sfeervol op de eettafel neer, als een soort van lopend buffet. Hier konden we opscheppen, om vervolgens gezellig in de zithoek te gaan eten en onze verhalen te delen.

 

De evaluatie van de dag deden we uitvoerig. We hadden ook zo veel beleefd en te delen. Uiteindelijk had team Martijn + Frank 101 soorten gezien en team Donny + Alwin 98. Met 3 soorten verschil waren zij de winnaars van deze editie. Als je alle soorten bijelkaar optelt kwamen uit op een dagtotaal van 117 soorten.

 

Uitvogelen

Zondag stonden we weer optijd buiten. We hadden het huisje al opgeruimd en onze spullen verzameld, zodat we vlak voordat de Veerboot vertrok alleen nog alles hoefden op te halen.

Op een rustig tempo fietsten we richting het oosten. Zowel vrijdag als zaterdag waren we nog helemaal niet in die hoek geweest. Onderweg vonden we een Dwergmeeuw die ziek leek en zich zwak toonde, zittend op een weg. Het beestje at nog wel wat en vloog ook nog rond. Of deze het overleefd heeft…? Fotogeniek was deze echter wel.

Een enorme wandeling maakten we over een uitgestrekt slikgebied. Dit was een “voorloper” van Het Oerd. Het was hier glibberen en glijden. Diepe slenken zorgden ervoor dat je jezelf soms vast liep. Om te voorkomen dat je echt zo uitglijden, was teruglopen en een nieuwe route zoeken soms het beste.

 

Om optijd te zijn voor de boot van 16.00 begonnen we rond 13.30 aan onze wandeling en fietstocht terug naar ons huisje. Eenmaal bij de fietsen aangekomen, keken we nog 1 maal achterom naar het prachtige landschap op het oostelijke deel van Ameland. 

 

Met alle spullen bij ons die wij in het huisje hadden opgehaald reden we niet direct naar de boot toe. Een Roodhalsgans lokte onze nog even naar de weilanden bij Nes. Een Roodhalsgans en Zwarte Rotgans in 1 kijkerbeeld was toch wel een leuk momentje. 

Zo’n 1,5uur later en een bootreisje verder zetten we weer voet op vaste wal. Na een stevig handdruk en de oprechte wens om ons avontuur niet bij 1-maal te laten, namen we afscheid van Frank en Martijn. Hopelijk is een traditie geboren.

 

Op de route Holwerd – Breukelen kom je natuurlijk langs Den Oever. En Den Oever kan je niet voorbij gaan, zonder de favoriete snackbar te bezoeken. Hier stopten we ons vol met Visserspatat, Milkshake en Burger.

Ijmuiden

Met “Vroege Vogels” op Radio1 vanuit bed wakker worden, was ook wel eens iets anders.Na het item gehoord te hebben van de fenologische-lijn, werd het toch echt wel tijd om er uit te gaan en haastten we ons naar Ijmuiden.

Waren we zaterdag de hele dag op Texel te vinden, zondag vermaakten we ons hier de gehele dag.

 

We waren van plan direct naar de Zuidpier te gaan om over zee te kijken, alleen merkten we dat er zoveel trek in de lucht zat, dat we eerst hier wat aandacht aan wilden geven. 

Vanaf de locatie waar we de auto geparkeerd hadden, liepen we langs de jachthaven opzoek naar een geschikte plek om de landtrek te kunnen zien. In de lucht zagen we dat de vogels niet de pier of duinenrij volgden, maar een klein beetje meer via het binnenland gingen…eigenlijk net achter de jachthaven langs. 

Zodoende liepen we terug naar het Kennemermeer en installeerden ons op een hoge duin. Dit gaf ons zicht over strand en zee, maar ook ver richting het oosten…het binnenland in. Vanaf zee zagen we al langere tijd een enorme dreigende lucht onze kant op komen. Dat hier flink wat regen uit kwam, was niet verrassend. We pakten onze spulletjes op en liepen weer naar de auto.

Het leuke van Ijmuiden is, dat hier diverse bunkers liggen vanuit WOII. Deze zijn toegankelijk en kunnen overwinterende vleermuizen en (nacht)vlinders een droog plekje en stabiele temperatuur bieden.

Toen we onze grootste spullen teruggelegd hadden in de auto, gingen we naar de bunkers toe, om tijdens de regen (binnen) naar al dit leuks te zoeken. We zag mooie aantallen Dagpauwogen en Roesjes die in alle stilte en rust in de bunkers aan het plafond hingen. Ook vonden we drie zeer zeldzame Dubbelstipsnuituilen; een zuidelijke nachtvlinder, die ietsje vaker in het noorden te vinden is. Voor Donny was het inmiddels het 4^e exemplaar, na een eerder bezoek.

 

Buiten keken we nog even naar paddenstoelen, zwammen en gallen. Inmiddels was het niet zo zeer opgeklaard, maar wel droger geworden: een mooi moment om toch nog even naar de pier te gaan.

Vanuit de auto pakten we onze telescopen, ik deed even snel m’n muts op, we dronken nog een laatste kop thee vanuit de thermosfles en wandelden daarna weer naar de Zuidpier toe.

echt judasoor

 Het knmi had voor de middag, vanaf 15uur, code geel afgegeven voor de kustprovincies. Er zou een aardige wind vanuit het westen aantrekken, tot 80km per uur. Tijdens onze wandeling naar de pier toe, was ook wel echt te merken dat er een goede wind stond, vanuit het westen. De wind gierde door de jachthaven heen en bracht een hoog suizend geluid voort, door alle masten en zeilboten die er lagen.

Die pier zelf (zoals verwacht) was afgesloten, maar de vuurtoren die hier staat gaf veel beschutting. Om een hoekje van de vuurtoren hadden we mooi zicht over “de kom” die de twee pieren vormen.

De ene na de andere bui bereikte de kust, maar wij stonden prima droog. De wind maakte het vooral spectaculair. Qua aantallen vogels was het rustig. Wel plofte er precies voor ons een Alk neer, snelde een Kleine Jager langs ons heen en waren diverse Dwergmeeuwen tegen de harde wind in aan het ploeteren.

Rond 16.30 nam het licht, met name door de donkere wolken, snel af en kozen we er voor om terug naar de auto te gaan.

Al eerder, terwijl we met onze kop in de wind stonden, was het idee geboren om vanavond een lekkere winterse kost te gaan maken: (veel) Boerenkool met 2 rookworsten, Pompoensoep vooraf en Creme brule als nagerechtje.Eenmaal thuis en met de boodschappen bij ons gingen we meteen aan de slag en stond al snel een lekker maaltje klaar. Een heel gezin had er van kunnen eten, maar met z’n 2-en was het een stukke beter.

Izabeltapuit op Texel

Het begon net een beetje licht te worden toen we zaterdag 04 november in ’t Horntje reden om Bastiaan op te halen, een vriend van Donny.

Vrijdagavond zaten we überhaupt nog de plannen te bedenken en Texel had uiteindelijke “de beste papieren”.

Eenmaal bij Bastiaan kregen we nog snel een rondleiding door z’n huis (waar hij de volgende dag uit weg zou verhuizen) en werd voor de beide heren een kop koffie gezet.

 

Vanaf ’t Horntje gingen we een fijne wandeling maken in de richting van Oudeschild. Vrijdag en in de nacht naar zaterdag toe, had er een fikse zuider storm gestaan. Deze had alles even lekker opgeschud. Aan de oostzijde van Texel, dus door de Waddenzee, waren vrijdag diverse Vaal Stormvogeltjes en Stormvogeltjes gekomen. Nu, op zaterdag tijdens onze wandeling, zagen we diverse Drieteenmeeuwen vlakbij langs vliegen, vloog een Roodkeelduiker voorbij en waren tientallen Dwergmeeuwen op akkers aan het foerageren.

 

Onze bestemming was uiteindelijk om bij een Izabeltapuit uit te komen, die iets ten zuiden van Oudeschild langs de dijk zat. Een paar dagen geleden was deze ontdekt en werd nog steeds dagelijks gezien. Van op afstand zagen we al waarnemers staan en bovendien was de vogel eerder via Rare Bird Alert doorgegeven. We wisten dus dat we goed opweg waren.

 

Eenmaal bij de locatie aangekomen was de Izabeltapuit rustig z’n ding aan het doen, terwijl wij alleen met z’n drieën (kan dat?) aanwezig waren. We hadden prachtige mogelijkheden om in alles rust foto’s te maken.

De vogel benaderd ons steeds op enkele meters en op een gegeven moment had hij Donny zelfs op een centimeter op 50 bereikt.

We zijn er een goed uur bij gebleven en in die tijd gaf de Izabeltapuit een mooie show weg, terwijl deze wormen op at en zich in alle rust aan het poetsen was.

 

Via het binnenland wandelden we rustig terug naar ’t Horntje. Bastiaan ging hier zijn eigen weg en wij kozen een mooi plekje uit om vanaf een gemaal de Waddenzee te overzien.

Het regende en waaide flink, maar we hadden de auto zo neergezet dat we met geopend raam, niet nat werden en goed zicht over het water hadden. In de tijd dat we er stonden zagen we Dwergmeeuwen, enkele Brilduikers, Middelste Zaagbek en Roodkeelduiker langs vliegen.

 

Nu de klok inmiddels een uurtje achteruit gezet is, wordt het echt wel snel donker. Met het donkere, regenachtige weer kozen we ervoor om 17.00uur de boot terug te nemen naar Den Helder. 45 Minuten later zaten we in Den Oever al aan ons standaardmenu: Visserspatat, Hamburger en aardbeien milkshake.

Trintelhaven en Flevoland

 Gisteren stond Trintelhaven en Noord Holland op het programma. Vandaag was de start hetzelfde, alleen ging daarna de route verder Flevoland in.

Donny ontmoette ik om 06.45 bij Carpool plaats Muiderberg. Vanaf hier reden we naar het haventje. In vergelijking met de dag ervoor, was de wind aanzienlijk krachtiger. De bosjes waren wel wat voller. In ieder geval meer mezen. Er vlogen wel wat Kramsvogels over, maar de aantallen van gisteren waren het zeker niet.

We maakten nog een wandeling langs het Ijsselmeer. Scherp merkt Donny een overvliegende Klapekster op. Na een snelle scan op waarneming.nl zagen we dat dit het eerste najaars geval is van 2023 voor Flevoland.

We vervolgden onze tour naar de Flevo Centrale. Hier zochten we een uur of 2 naar soortjes, maar vonden alleen Martijn van der Meij. Met z'n 3-en liepen we nog even door het gebied heen.

Next stop was Kamperhoek. In het bosrijke gebiedje vonden we meteen bij het uitstappen van de auto een grote flock van Koolmees, Pimpelmees, Staartmees, Goudhaan en enkel Vuurgoudhaan. Een krentje leek hier niet tussen te zitten. 

Na een mooie ronde door het gebied gingen we naar onze laatste bestemming: Rotterdamse Hoek. Dit is een bos(je) vlak ten noorden van Urk, direct aan het Ijsselmeer. Toen we de dijk van het Ijsselmeer opliepen vloog direct een Zwarte Stern voor ons langs. Erg leuk, zo laat in oktober. Voor ons beiden was het direct de meest late Zwarte Stern die we tot nu toe hebben gezien. Het bos(je) leverde 2 roepende Havikken op. In het aangrenzende riet, aan de achterzijde van het bos(je) hoorden we Waterral, Baardman en Ringmus.

Inmiddels is de klok een uur achteruit gegaan. Voor de ochtend betekende dat, dat we een uur eerder naar buiten mochten. Was ik gisteren om 08.15 bij Trintelhaven. Vandaag was dat 07.15. Het betekent echter ook dat het een stuk eerder donker wordt. Voor ons betekende het dat we al aan het begin van de avond lekker uit eten waren in Almere, in restaurant Atlantis.

Trintelhaven en Noord Holland

 De weersverwachtingen waren een beetje guur. Vooral aan de kust zou er behoorlijk wat kans op regen zijn. Meer in het binnenland waren de voorspellingen beter.

Voor zaterdag 25 oktober had ik bedacht de dag te starten bij de Trintelhaven, op de dijk tussen Enkhuizen en Lelystad. Ik was hier om 08.15 met zonsopkomst. Op dit kleine stukje, wist ik mij tot een uur of 11 prima te vermaken. De bosjes zaten behoorlijk vol met Pimpelmezen, Goudhanen en een enkele Vuurgoudhaan. Over de dijk trokken echt wel honderden Kramsvogels, iets minder Koperwieken en behoorlijk wat Vinken.

Vervolgens reed ik naar Enkhuizen, om hier in een groot park langs de doorgaande weg een wandeling te maken. Een fikse, langdurige bui maakte het zoeken wat lastig, alhoewel er behoorlijk wat Goudhanen en Pimpelmezen te horen waren.

Halverwege de middag was ik bij Andijk. Dit dorpje ligt aan het Ijsselmeer An de Dijk (zullen we er maar van maken). Een leuk parkachtig, rommelig natuurlijk gebied ligt hier en nodigt uit om een beetje te dwalen en struinen. Ook hier weer de gebruikelijke Goudhanen, Mezen en Lijsters.

Bij het Dorpje Onderdijk liep ik op de dijk. In een bewaakt moment (meestal zijn ze onbewaakt) hoorde ik ergens een "belletje" vandaan komen: Pestvogel. Ik keek om mij heen, maar zag niets vliegen. En voor mij lag water, met aan de overzijde bomen en bosjes. Ik speelde geluid af en en direct vloog een Pestvogel de top in van een dode boom. Niet veel later zag ik vier van deze (voor mij toch wel mystieke) leuke vogels bijelkaar zitten.

Ik vervolgde mijn wandeling over de dijk en keerde op een gegeven moment tevreden terug naar de auto.

Vanaf hier reed ik via de Noorderdijkweg naar haven de Oude Zeug en de Zuiderhaven van Den Oever. Met wat Zwarte Roodstaarten een heleboel Vinken en wat Dodaarzen sloot ik de dag af.

Bigday Zuid Holland

De weken en dagen tikken voorbij. Diverse gorzen doen dat ook…alleen merk ik ze niet op. Op de “dagen” ben ik in ieder geval alert…er “moet” namelijk nog een Bigday gehouden worden in oktober.

Zuid Holland staat deze maand op de planning.

Donny en Sam hadden Zuid Holland al in een zomerse maand gedaan, wat 131 soorten opleverde. Voor mij werd dat dus in oktober een hele uitdaging om dat uberhaupt te benaderen.

Ik had juist Noord Holland al bevogeld en die gingen zij nu in oktober uitkammen. Om de kansen zo eerlijk en gelijk mogelijk te houden, werd zondag 22 oktober “de” dag om voor beide teams de Bigday te houden.

 

Nu de zon pas na 8-en opkomt en bijvoorbeeld Rietvogels en Rallen hun bekkie houden, hoef je er ’s nachts een stuk minder vroeg uit. Ook nachtzwaluw en op baltsende Houtsnip hoef je niet meer te rekenen. Dat scheelt dus heel wat uurtjes.

Ik ging dus pas om 05.15 van huis weg en reed naar Waddinxveen. Hier had ik een Steenuil voorbereid. Deze werkte niet mee, waardoor ik mijn alternatief moest inzetten.

Eerst reed ik nog naar een plek waar ik hoopte op een Kerkuil. Ook die liet zich zien noch horen. Wel zat precies op de plek waar ik uit de auto stapte een Ransuil te zingen.

De alternatieve Steenuil deed het gelukkig wel, waardoor ik mooi op tijd verder kon rijden, opweg naar een Bosuil. Ondanks een aardig poging, moest ik de Bosuil “doorschuiven”, naar de volgende avond.

 

Ik had bedacht de eerste uren van de dag op telpost “De Vulkaan” te benutten. Deze plek ligt in de duinen, aan zee (vrij logisch) ongeveer 1 kilometer ten zuiden van Scheveningen.

Er stond een fikse wind uit het zuiden. Gelukkig kon je iets onder de top van De Vulkaan, een beetje in de luwte staan.

Qua landtrek zat er weinig in de lucht. Een enkele Vink, Zanglijster, Koperwiek en Sijs kwam over. De zee bood veel meer.

Van Noordse Stern tot Grote Zee-eend en van Roodkeelduiker tot Rotgans. Fantastisch waren de Rosse Franjepoot en Ijsduiker die langskwamen.

Maar nog beter werd het met een heuse Vale Gierzwaluw, die door het binnenland van zuid naar noord vloog. De afgelopen 2 dagen waren al enkele Vale Gierzwaluw langs de kust gezien, op Texel zelfs 3.

Dat er precies hier nu 1 langskwam, was echt wel een cadeautje.

 

Van 08.00 tot 11.00 uur stond ik op de telpost. De soortjes stroomden lekker binnen. Er was echter meer werk aan de winkel. Krooneend haalde ik binnen na een wandeling door de duinen van Meijendel bij Wassenaar. Baardmannetje scoorde ik vanaf het uitkijkpunt bij Lentevreugd.

En zo doorkruiste ik Zuid Holland. De Nieuw Driemanspolder was goed voor Kleine Zilverreiger en Waterpieper. Bij Schoonhoven schoorde ik Roek. Het Oude land van Strijen was natuurlijk de moeite waard voor Dwerggans (en Koereiger).

Ondertussen sprokkelde ik nog andere (reguliere) soortjes binnen, maar mistte er ook een hele hoop. Holenduif, Staartmees, Roodborsttapuit, Bruine Kiekendief. Geoorde fuut en Kuifduiker had ik ook niet, terwijl het andere team deze wel had weten te bemachtigen.

 

En dacht ik goed te scoren met Middelste Zaagbek, Grote Zaagbek en Brilduiker…ook “zij” hadden ‘m

 

De tijd vloog voorbij, evenals het daglicht. Rond 17.50 was ik bij Battenoord, de plek voor Flamingo’s. Het was fijn om hier even te zijn, want het leverde mij ook Watersnip, Zilverplevier, Groenpootruiter en Tureluur op. Tussen het Oude land van Strijen en Battenoord had ik gebeld met Toy en Maartje. Met hen had ik even “de lijst” ingevuld. Ook namen we nog even de tactiek door om nog wat te kunnen scoren.

 

Met het laatste licht kwam ik nog aan bij de Brouwersdam. Een zaklamp was niet nodig, maar veel tijd was er niet over. Een Steenloper was hier de soort die mij weer iets hoger in het aantal bracht. Inmiddels was het donker en stond alleen Bosuil nog op de planning. Ik had een plek voorbereid in Rotterdam; het Kralingsebos. Toen ik hier aankwam, was het een komen en gaan van mensen. Er was net een festival begonnen, precies op de plek waar ik in alle rust Bosuil hoopte te doen. Enigszins verrast en verstoord reed ik weg. Het moest ook wel, want ik werd gewoon tegen gehouden door Verkeersregelaars.

 

Ik reed de snelweg op richting Den Haag en stopte even bij een Tankstation om via waarneming.nl een nieuwe plek voor Bosuil te zoeken. Een PWN-woning bij Katwijk aan Zee zag er kansrijk uit. Hier waren recent 2 eerdere meldingen geregistreerd. Een half uurtje later stapte ik op de locatie uit en na een minuut of 10 was de buit binnen: roepend vrouw Bosuil.

 

Eigenlijk op hetzelfde moment vertelde Donny via de app dat hij en Sam inmiddels met de pootjes omhoog lagen. Hun challange zat er inmiddels op.

Donny en Sam wisten hun eindscore. Ik de mijne. Via een uitgebreide evaluatie kwamen we er langzamerhand achter waar de verschillen en overeenkomsten in soorten zat.

En zo bleek uiteindelijk dat Donny en Sam met 117 soorten in Noord Holland, gewonnen hadden.

Met mijn 107 soorten was er een aanzienlijk (groot) verschil van 10 soorten.

 

Voor mij was het even slikken en de anderen gaven elkaar een high five.

 

Spannend is het nu des te meer, omdat de stand precies gelijk staat. Met Overijssel in november en Groningen in december liggen alle kansen voor beide teams nog open.

Westkapelle

De seinen stond op groen om er een mooi Zeetrek telweekend van te maken.

In aanloop naar zaterdag 14 en zondag 15 oktober waren de weersvoorspelling eigenlijk al de hele tijd gunstig; een mooie noord-westen wind, kracht 5 en bovendien zou het (in ieder geval zaterdag) zonnig zijn.

 

We weten inmiddels dat je er vroeg bij moet zijn, om op Westkapelle een goed zitplekje te bemachtigen. Nu het de eerste (noord-westen) najaarsstorm  van 2023 zou zijn, wilden we er helemaal op tijd bij zijn.

 

Zaterdag 14 oktober

De zon zou om 07.51 opkomen en een half uur van te voren begint het dan al op te lichten. Dus met een beetje terugrekenen wilden we al wel om 06.15 klaar zitten, wat betekende dat we 04.15 wegreden vanuit Amsterdam.

 

Eenmaal aangekomen waaide de wind al vol in onze gezicht. Verscholen in de luwte van de auto kleedden we ons om en maakte onze spullen klaar.

Om zo (enorm) vroeg te zijn, was een hele goede keuze, maar we waren zeker niet de eersten. Onze krukjes (driepoot) konden we nog op een mooie plek neerzetten. We waren klaren voor een leuke dag tellen.

 

In het donker kletsten we gezellig met de mensen die om ons heen zaten. We spraken over de sterren aan de hemel, de stijgende prijzen in de supermarkt en meer van dat soort belangwekkende onderwerpen.

 

Met het opkomende van de zon, verstompten de gesprekken en nam de concentratie toe. Dat gold niet alleen voor de concentratie; ook de wind werd krachtiger. Al snel dienden de eerste Jagers zich aan. Ook Pijlen verschenen op het toneel. Jan van Genten dansten hier in leuke aantallen tussendoor.

 

De telpost op Westkapelle is een houten bouwwerkje, in de vorm van een kruis. Als teller doe je je best om in de goede windrichting te zitten, maar wel een beetje beschut. En dat is een hele opgave. De post biedt niet veel plek. Daarom moet je er ook zo vroeg bij zijn. Mensen die dachten om 08.00 “er vroeg bij te zijn”, stonden al snel achteraan en liepen makkelijk de kans “krentjes” te missen. Tussen 10 en 11 merk je dat er al veel tellers het voor gezien houden. Terwijl er dan nog een hele dag voor je ligt. Vaak is er wel een “dipje”…, een moment dat het wat rustig op zee is, terwijl de wind echt wel uit de goede hoek komt en krachtig is. Maar juist dan moet je even geduld hebben. Dat gold ook voor deze zaterdag.

 

Dat de seinen op groen stonden, bleek ook echt wel uit de leuke soorten en aantallen. Uiteindelijk zaten we van 06.15 tot 19.00uur aan zee. In 13uur tijd zijn we denk ik 3 keer van het krukje gekomen, om heel kort de benen te strekken.

Maar…de tijd vliegt. Zo’n 100 Kleine Jagers en 30 Kleinste Jagers kwamen langs. De paar Middelste Jagers die we zagen waren wel meteen van de mooiste vorm met prachtige “lepels”. De Rosse Franjepoot, Vorkstaartmeeuw en Vaal Stormvogeltjes gaven goede moed voor de volgende dag…

 

Zondag 15 oktober

De vorige avond hadden we met Toy en Maartje bij de favoriete snackbar in Westkapelle zitten eten en namen de dag gezellig nog eens door. Hierna reden zij naar Uden.

Voor ons kon zondag ietsje later beginnen, omdat we in Westkapelle waren blijven slapen.  Wel zaten we weer netjes op tijd in het donker op onze krukjes, te wachten tot het licht werd.

 

Zagen we gister 1 Rosse Franjepoot, ditmaal kwamen er twee langs. Dat gold ook voor Vorkstaartmeeuwen. Die kwamen zelfs met z’n tweeën tegelijk aanvliegen. Echt heel gaaf!

 

Ook werden we nog getrakteerd op een prachtige Noordse Pijlstormvogel, die dichtbij en met prachtig licht langs zeilde.

 

Het feest duurde tot een uurtje of 12. Hierna volgde een stevige regenbui, die we in de auto aan ons voorbij liet gaan. Na het passeren van de bui klaarde het op, maar was de wind 180o gedraaid: van Noord West naar Zuid West. We bleven tot 14.30 wachten, maar er vloog werkelijk niets meer langs: zelfs geen Jan van Gent. We besloten de laatste uurtjes daglicht in de omgeving van Westkapelle te gaan wandelen, om te kijken of we nog iets leuks konden vinden.

 

De dag sloten we af met een goede maaltijd Zeeuwse mosselen. We konden terugkijken op een prachtig weekend, met leuke soorten en aantallen