Een Ralreiger is in Nederland een zeer zeldzame verschijning. Wanneer er een exemplaar in december Nederland bezoekt, dan is het echt wel uniek te noemen.
Met de camera in de aanslag lag ik zaterdagochtend 2 december, in een Groninger greppel op gelijke hoogte met de kleumende reiger.
Het besneeuwde landschap en de lage temperatuur had geen positief effect op de zuidelijke gast. Het beestje stond doodstil, met z’n snavel naar de grond gericht, die hij bedekt had met 1 vleugel.
Eigenlijk zag het er heel schattig uit. Wanneer de vleugel een beetje “afgleed”, dan probeerde hij ‘m echt weer om z’n snavel en borst te slaan als was het een warme deken.
Dat het er voor het oog schattig uitziet, staat natuurlijk in contrast met hoe het beestje zich in werkelijkheid voelt (kan er een gevoelsuiting aan gegeven worden?)… Volgens mij is er sinds de volgende dag ook nooit meer iets van ‘m vernomen.
Maar ach... de foto’s zijn leuk gelukt.
Foto’s die ook leuk zijn geworden, waren die van een Parelduiker in Zaandam. Een woonwijk, dat grenst aan een poldergebied en omsloten wordt door wat ondiepe sloten, was uitgekozen als decor.
In juni van dit jaar kon ik de prachtige roep van een Parelduiker nog horen bij een Zweeds meer en waren diverse exemplaren in hun mooiste zomerkleed op afgelegen idyllische plekken te bewonderen.
Nu stond ik op 9 december op een bruggetje, naar een sloot te staren waar een winterse Parelduiker in lag. Om de vogel heen stonden huizen en de enige weg die het beest kon gaan was vooruit, de fotografen tegemoet.
Als het ‘m te benauwd werd, dook hij het laatste stuk de brug onderdoor, om iets verderop weer boven te komen.
Buurtbewoners die langs wandelden, keken hun ogen uit. Niet zo zeer naar de vogel, maar juist naar het volk dat er opaf kwam. Fotografen hingen over het bruggetje heen of lagen volledig uitgespreid op de grond om zo’n laag mogelijk standpunt te hebben voor de leukste foto’s. Ik kan me goed voorstellen dat het een apart tafereeltje is om te bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten