Op vrijdag 22 december was ik in de middag nog even op kantoor en zat met een collega te bespreken wat de kerstdagen zouden brengen.
“Misschien ga ik wel naar Polen ofzo”, noemde ik.
Ik opende google-maps even, keek een beetje over de kaart en zag Oekraïne liggen.
Op de site van de rijksoverheid zocht ik op, hoe de omgeving van het Poolse grensgebied “ingekleurd” was…GEEL: Het reisadvies is: “Let op, veiligheidsrisico’s”.
Op google-maps zag ik een soort rechte lijn ontstaan, van west naar oost, richting Lviv (Oekraïne). Dat ik daar niet heen moest wist ik wel. Maar ik kon op z’n minst toch daar gaan bekijken, hoe de grens eruit zag.
Eigenlijk was dat het enige plan.
Terwijl ik zo een beetje zat te scannen zag ik een stadje met Jaroslaw als naam. Dat zei mij iets vanuit het nieuws, als aankomst plaats van treinen uit Oekraïne. Het viel mij op dat snelweg E40 / A4 daar langs kwam. Dat werd een beetje de plek waar ik op zou gaan focussen.
Vanaf kantoor ging ik naar huis, pakte m’n toilettas in, legde twee kussen neer om mee te nemen en verzamelde nog wat schone kleding. Om 18.30 ging ik slapen en vijfeneenhalf uur later deed ik m’n ogen weer open.
Een kwartier verder en ik zat in de auto. Twee flessen water had ik nog net mee vanuit huis weten mee te nemen.
Zaterdag 23 december
Ik reed en reed, kwam lang Dresden en naderde Gorlitz. Om 07.54 was het licht genoeg om de eerste vogelsoort vanuit de auto te noteren (Zeearend)…op 27 kilometer van de Poolse grens (maar nog wel in Duitsland).
Het landschap ging aan mij voorbij evenals de tijd en kilometers.
Een plan vanuit tijd bezien had ik niet, dus te laat komen of vertraging, zijn niet de juiste uitdrukkingen, maar op sommige momenten schoot het gewoon niet op. Ik heb een keer 1,5uur in de file gestaan en hierna nog eens 1 uur. Beide keren was de oorzaak de "uitcheck tolpoortjes, waar alle auto's doorheen moesten. Dat is niet eens zo opmerkelijk, maar praktisch iedereen betaalde met contant geld, waardoor er rekenwerk en “teruggave” verricht moest worden. Dat bleek al met al dus een hele klus te zijn. Bij de Poolse steden Katowice en Krakau (langs de E40 / A4) was dit het geval.
Wat mij onderweg opviel was de grote stroom aan vrachtwagens richting Oekraïne. Werkelijk (echt) heel veel beschadigde auto’s worden hier naartoe getransporteerd.
Ook gingen veel auto’s met kentekenplaat uit Oostenrijk en Groot Brittannië (rijdend) richting de grens. Nederlanders kwam ik bijna niet tegen.
Zondag 24 december
Ik was inmiddels bij het Poolse grensplaatsje Medyka terecht gekomen. Dit ligt ten zuiden van de E40 / A4, diep het (platte)land in, weg van de snelweg. Hier was ik in de omgeving wat gaan wandelen.
Al snel was ik “gespot” door Poolse grensbewaking. De eerste keer kwamen ze langsrijden en een kwartier later zetten zij hun auto in mijn lopenrichting neer om mij op te wachten. Bij het (wandelend) passeren van hun auto werd ik aangesproken, en begreep ik min of meer dat ik beter terug kon lopen naar mijn auto.
Ik wilde graag rondom de nabij grens met Oekraïne blijven (vogelen). Op google-maps had ik een locatie gezien iets ten noorden van Medyka: een “waterberging” ten oosten van de dorpjes Leszno, Naklo en Stubno.
Hier reed ik vervolgens heen. Het ging inderdaad om een waterberging die half bevroren was en het andere deel had een hele lage waterstand. Je kon hier lekker rondstruinen en een beetje ronddwalen. Ik zag meerdere Zeearenden, groepen van 100 Blauwe Reigers, een paar honderd Pontische Meeuwen en behoorlijk wat Grote Zaagbekken.
Toen ik terugkwam bij de auto stond iets verder op (weer) een patrouille van grensbewaking. Ik kreeg nu het gevoel dat ik echt wel in de gaten gehouden werd en koos er voor om gewoon maar het hele gebied te verlaten. Voor de volgende dag (825 december) had ik bedacht om naar een Nationaal Park in het uiterste zuid-oosten van Polen te vogelen. Hier bevindt zich het drie-landen-punt van Slowakije, Oekraïne en Polen. Met de 2 uur daglicht die ik nog had, besloot ik nu alvast rustig die kant op te rijden. Al slingerend vond ik mijzelf een weg en nam de omgeving en alles wat ik zag goed in mij op. Het landschap was licht heuvelachtig. In sommige gebieden lag flinke sneeuw. Qua temperatuur was het continu rond de 0 tot 4 graden. Om 1520 begint het al echt goed donker te worden en om 15.30 is het licht echt wel uit.
Rond 19.00 kwam ik aan in het gebied waar ik de volgende dag wilde ronddwalen. In het donker maakte ik een kleine wandeling en ging vervolgens slapen.
25 december
Aan het einde van de dag wordt het eerder donker, maar daar en tegen begint de dag ook een uurtje eerder (met licht). Ik had nog een stukje te rijden naar het gebied waar ik uiteindelijk wilde zijn…dat drie-landen-punt. Ik ging dus op tijd, nog in het donker weer op pad.
Uiteindelijk kwam ik via het weggetje 897 tussen de dorpjes Przyslup en Smerek. Maar door de sneeuw, en de smalle weg durfde ik het niet echt aan om nog verder te gaan. Hierdoor lukte het niet om bij het drie-landen-punt te komen. Ik ben omgekeerd en heb een ander mooi punt gezocht om te gaan wandelen.
De hele omgeving was mooi. Het deed wel een beetje denken aan de heuvels van Zuid Limburg en dan specifiek het Vijlenerbos. Terwijl ik zo in de sneeuw liep, de heuvels in, had ik werkelijk het idee om bij iedere bocht een Lynx of Wilde Kat tegen te komen. Dat gebeurde niet, maar pootafdrukken van allerlei onbekends kwam ik wel tegen.
In dit gebied zag ik groepen van 30 matkoppen en ik vond diverse Kortsnavelboomkruipers. De diversiteit was niet heel ruim. Een handje vol Zwarte Mezen, een paar goudhanen en nog minder Boomklevers. Na een leuke tocht keerde ik terug naar de auto en vervolgde ik mijn route. Ik reed naar Jezioro Solindskie: een groot meren gebied. Het deel dat ik had uitgekozen, was wat toeristisch in die zin dat er (slechts) een handje vol Polen rondwandelde. Scannend over het water zag ik enkele Grote Zaagbekken en een Pontische Meeuw.
Het licht nam weer snel af en om 15.45 was het gewoon helemaal donker.
26 december 2023
Om 03.45 nam ik plaats achter het stuur (van de auto) en begon aan de rit terug naar Amsterdam van 1400km. Onderweg luisterde ik 3 aflevering van De Nachtzuster, via Spotify.
Ik zag het licht worden en ook weer donker. Het was fijn om lekker op pad te zijn en te zien hoe het daar was, op de grens. Het voelde ook echt als de grens verleggen en verkennen.
Dat gevoel werd nog eens verstrekt door (gewoon) de volgende dag, in alle vroegte, weer te werken en in gesprek te zijn met mensen over hun dagelijkse bezigheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten